2010/04/13

KAILASH HOSTEL ETA UMEEN ALGARAK

Umeekin egon gara gaur. Kirikiñoko umeek idatzitako gutunak eman dizkiegu. Irribarre handi batekin hartu dituzte guztiak eta berehala jarri dira irakurtzen. Pozik ikusi ditugu, oso pozik. Eta berehal azladu dizkiet zergatik,nondik datozen gutun horiek, zelako lagunak dituzten Euskal Herrian, munduaren bazter hartan. Jokuak ere banatu ditugu eta eurekin ibili gara jolasten eta barretan. Koadernoak, lapitzak eta bestelako materialak biziki eskertu dizkigute te bat hartzen genuen bitartean. Guretzat ere ilusio handiko kontua izan da. Han, umeak pozarren ikustea oso gauza ederra izan da, benetan. Agindu didate, bueltarako euren gutunak prest izango dituztela guretzako, eta nik Kirikiño ikastolako umeengana eramango ditut, gaur bizi izan duguna kontatzeko, bertan atera ditugun argazki eta bideoekin batera.

Baina dena ez da polita izango. Nire petatea ez da inon agertzen. Arropa, lo egiteko saku berria, farmaziako kontuak eta babesleen logoak neramatzan horretan. ez dakit agertuko den, baina bitartean daukadanekin moldatu behako naiz. Nire adiskideek utzitako arropa erabiliko dut eta zerbait erosi beharko dut derrigor. Ikusiko dugu zelan amaitzen den dena. Bidaietako kontu desatseginenak dira hauek, gauza piloa galtzen baita.

Hoy hemos visitado a los niños del Kailash Hostel, en los extrarradios de Kathmandu. Ha sido una sorpresa ver que aún muchos llevaban la ropas de Metro Bilbao que llevamos hace un par de años y que lo recordaban perfectamente.
He repartido las cartas que han leido con interés e ilusion. Yo les he leido alguna en euskera para que vean como suena nuestra lengua y me han prometido que me escribirán cartas en inglés y nepali para los niños de Kirikiño. Será estupendo. Hemos jugado con ellos y les hemos repartido el material escolar. Es curioso, lo que más ha agradecido han sido los lapices y los sacapuntas. Se han alegrado cuando los han visto.


Ha sido un día muy especial y bonito que espero intentar contar con todo lujo de detalles a la vuelta.

Pero no todo es alegria. Mi petate sigue sin aparecer. Muchas de las cosas que llevo me son necesarias y algunas irreparables, como por ejemplo los logos de los patrocinadores. Tendré que inventar algo.
Compraré lo que me haga falta y el resto me lo dejarán mis compañeros si pueden.


Otra buena noticia es que el telefono satelite funciona. Ayer hicimos la primera llamada. Podeis llamar, pero tened en cuenta que hay 3 horas 45 minutos más de diferencia.

Es este: 008821650103001
Irse lejos es comenzar a regresar

1 comentario:

Candi dijo...

Hola chicos, me acaba de contar Yordi la existencia de este blog. Asi, desde Banastas, seguiremos la evolucion de la expe. Saludos Candi

BABESLEAK

BABESLEAK