2013/06/25

EL JUANJO ES QUEDA AL CEL


Hoy hace justamente 60 años a las 11.30 h. que E.Hillary i Tensing, alcanzaron la cima del Everest 8.848 m., la opinión pública británica se hace eco con muchos medios de tal evento.

Coincidencias de la vida hoy también a las 19.00 h. en el patio del Castell del Rei-La Suda de Lleida, desde donde se ven las montañas de nuestro Pirineo ; hay un acto de homenaje a nuestro amigo de cordada Juanjo Garra (10 ochomiles, hacen falta dos manos para contarlos).

Corría el mes de junio de 2006, cuando algunos de nosotros conocimos a Juanjo Garra por primera vez. Era el Jefe de la Expedición del Centre Excursionista de Lleida al Gasherbrum –II de 8.035 m. en el Karakorum.

Destacaba de entrada por su fácil sonrisa, su empatía, su carácter abierto, próximo, jovial, cordial y familiar. Pero lo que más nos agradaba de su persona es que tenía la misma concepción de montaña que nosotros. Era uno de los nuestros. Su planteamiento era muy próximo al nuestro, casi calcado. Y por eso nos duele mucho más su ausencia.
No se ha quedado un alpinista en el Dhaulagiri 8.167 m., sino que se ha quedado uno de los nuestros , uno como nosotros. Nuestro compañero de cordada.

Recuerdo perfectamente sus palabras en el CB del G-II : ”M´agrada el vostre plantejament de la muntanya, m´agrada el vostre estil…”
A raíz del buen clima que se creó en su momento , no dudamos los miembros de la Expedición Shisha Pangma 2010 , en invitarle , para que viniera con nosotros, cuatro años más tarde ,era todo un placer hacerlo, un autentico lujo .Al final no pudo venir con nosotros debido a una lesión mal curada y estuvo una temporada sin ir al Himalaya.

He escrito estas cuatro palabras por varios motivos , pero uno de ellos es por los numerosos mensajes de afecto recibidos desde la otra punta del Pirineo, desde el Golfo de Bizkaia .

Esto va para aquellos que compartimos aquellos días en el Glaciar del Baltoro, al pie de estos gigantes, de estas moles que tanto nos atraen y a duras penas no sabemos porque.
(Jaume Gibernau)


2013/06/19

(JOAN DIREN) LAGUNAK (II)

Ez dut ondo gogoratzen goiz hura. Agian, ahuldura arraroa izan zen sentitu nuena. Egun hura deskantsurako izango zela ebatzi genuen, baina ni ezinegonak jota nengoen, eta alturan girotzeko abagune gutxiago izan nuenez, III. kanpamendurainoko bidea di-da batean egitea deliberatu nuen. Bakarrik abiatu nintzen, neurean joan nintzen.

Lhotseko horma izozturik abiadura handian erortzen ziren harriek beldurtu nindutela dut gogoan. Horrelako harri desorientatu batek joz gero, hilda zaude. Seguruenik beste inoiz baino gehiagotan pentsatu nuen heriotzan.

Oso arin egin nuen igoera, gorantz metroak jan ahala indartsu sentitu nintzelako edo. Jaitsiera askoz arinago izan zen, eta bazkalorduan lagunekin batu ahal izan nintzen berriz. Arratsaldean ere, apika, heriotzarekin gogoratuko nintzen, lo-kuluxkan tarte oniriko desatseginak izan bainituen.

Ilunabarrak, ostera, bere kolore distiratsuekin, hotza ekarri zigun dimentsio osoan. Ondoan nuen Greek lagun poloniarra walkie-talkierekin ari zen berbetan, eta bi hitz ulertu nizkion: Bolotov eta dead. Alexei Bolotov, nire laguna, hilda?

Gau hartan ez nuen lorik egin itotzen ninduen asfixia zela kausa, eta hurrengo guztietan ere ez.

Juanjo Garra hilda egongo zela pentsatu nuen goiza oso ezberdina izan zen. Goizeko bostetan hasi ginen oinez Pangbochetik Syangbochera. Lehen ordu haietako argitasunak asko lasaitu ninduen, eta are gehiago, Debochera heltzeko zeharkatu behar izan genuen basoa ikusi nuenean. Berdetasun ilunean lore zuri handiak lehertzen ziren kolore biziz.

Une horretan pentsatu nuen ezinezkoa zela heriotzaren inpaktu gehiago sentiaraztea. Naturak eskaintzen zigun bere eremu idilikoetan geure baitako arimarekin batzeko giltza. Hainbeste hotz eta izotz ikusi ostean, udaberriaren metamorfosia itzela zen paraje hartan.

Abstrakzio hau mila zatitan hautsi zidan errealitateak. Gaueko infernua ezin izan zuen Juanjok pairatu eta Dhaulagiri mendian lotu zitzaigun betiko.

Goiz bi horiek, lagun bi horiek bezala, halabeharrez, ezin izango ditut inoiz ere ahaztu.


2013/06/11

(JOAN DIREN) LAGUNAK (I)


Alexei Bolotov. Munduko alpinistarik onenetakoa. Zurekin pasatutako orduak nekez ahatzuko ditut. Nekez, ahaztuko ditut elkarrekin beste kafetxo bat hartzeko gelditu ginen eguna eta besarkada estua. Nekez, mintzatzeko zenuen modu apala, lasaitasunez ibiltzeko joera ixila, irribarrea luzatzeko espontaneidadea. Nekez, sentitu nuen min hotza.
Alexei, nire laguna, nekez ahaztuko zaitut.

BABESLEAK

BABESLEAK